Al even thuis!

We zijn alweer een paar weken thuis. Toch wil ik deze reis nog wel afsluiten met de laatste foto's!

Na de marathon (toch de meest indrukwekkende dag in NY) hebben Mirjam en ik (Elly, dit keer!) toch nog maar even voorzichtig de portemonnee getrokken! Alhoewel, shoppen in Amerika???

Misschien hebben we niet de juiste winkels getroffen, maar die Amerikaanse mode .... nou voor ons hoeft dat niet zo!

Anton en ik zijn nog wel lekker toeristisch bezig geweest: een boottocht, die achteraf eigenlijk wel heel leuk was. Kijk maar naar de foto's!

En ook hebben we Time Square weer eens aangedaan: heerlijk om daar NY te ervaren.

Aan het eind van deze vakantie, waarvan we enorm genoten hebben, willen we iedereen bedanken voor de interesse in onze reis: voor ons was het een reis met alleen maar hoogtepunten: wij hopen dat jullie dit een beetje hebben kunnen meebeleven!

Bedankt voor alle leuke reacties!

You got it. You can do it.

Dit is de meest gehoorde kreet op zondag tijdens de marathon is “You got it” en “You can do it”. Niet één, maar tienduizenden langs de route schreeuwen of roepen dit naar ruim 40.000 lopers. Het geluid wat mensen op deze manier produceren om de lopers op te jutten is oorverdovend en als ze niet roepen, schreeuwen of gillen dan gebruiken ze fluitjes, toeters, ratels of alle andere mogelijke middelen die geluid maken. De stem van Elly is maandag ook ietwat vervormt en het geluid wat ze ’s morgenvroeg produceert is niet om aan te horen.

Vanaf het moment dat de rolstoelers mijn neus voorbij rollen stijgt mijn waardering voor iedereen die de uitdaging is aangegaan met de zwaarste marathon in de wereld. Tussen de eerste of de laatste zie ik geen verschil, met uitzondering van de tijd. De inspanning van de laatste lopers, voor mij althans, zijn de grootste kampioenen. Iedereen komt zichzelf tegen en dat is op alle gezichten te zien, maar met een goede training,voorbereiding, doorzetten, doorbijten, niet willen opgeven en met het publiek wat je vooruit schreeuwt langs de route, haal je de finish. De beleving, niet de gelopen tijd, daar draait het bij deze marathon om en die is voor iedere loper en toeschouwer in één woord: Geweldig. Dat hoor je eens in je leven meegemaakt hebben.

Op de 1^e avenue ter hoogte van de 84^e straat, boven op de heuvel, staan wij (Mirjam, Elly en Anton) vanaf een uur of tien ’s morgens op Henk te wachten. Na de rolstoelers, dames, een zwaaiende burgemeester, heren, politie en een hoop zwaailichten komen de recreanten. De wind trekt aan en het wordt steeds kouder. Omstreeks half drie vraag ik aan Mirjam: “Hebben we Henk misschien gemist”. Mirjam reageert direct met: “Maak je niet druk, want als je dat zegt komt ie er zo aan. Vraag dat maar eens aan Henk z’n ouders”. Ik kijk de weg af maar zie hem niet aankomen. Er is dus nog wat tijd om ergens wat te wateren (pissen in gewoon Hollands). Maar waar?? Geen bosje, geen gangetje en geen restroom te vinden en op de plaats waar het wel stiekum zou kunnen staat een meneer van de security. Jammer, dan maar terug en proberen op te houden. Als ik terugloop sla ik mijzelf voor mijn kop, want wie staat daar......... Shit!

Henk zijn belevenissen staan op z’n web blog en kun jehier lezen.

De lopers zie je in alle formaten, doof, blind, oud, apart en van allerlei pluimage en vanuit de hele wereld. Uiteraard zijn de Amerikanen in de meerderheid, maar Nederland levert zoveel deelnemers dat de derde plaats zelfs gehaald is dit jaar. Een kleine selectie uit de ruim 350 foto’s van deze dag staan in het foto album. Volgt zo vlug mogelijk. Nog geen tijd kunnen vinden ivm het shoppen van Mirjam en Elly. Ook dat verhaal komt er nog aan. Ugge Ugge of is het Uche Uche - Uchs.

Henk, nogmaals: Geweldig – wij zijn trots op je – en het was hartstikke leuk en gezellig de afgelopen week.

Peggy en Reggy bedankt voor je weet wel!

Hiep, hiep, hoera!!! Mats 1 jaar!

Jammer dat we er niet bij kunnen zijn, maar toch gefeliciteerd met je eerste verjaardag! We komen het zeker nog eens over doen!!!! We hopen dat je gisteren een leuke dag gehad hebt, met veel cadeautjes!

Kijk even bij de video's!

tot snel, Anton, Elly, Mirjam en Henk

Yes, He did it !!!!!!!!

In 6:15:33 uur heeft Henk de Marathon van New York gelopen!!!!

Geweldig Henk: Gefeliciteerd!!!!

Het verhaal zal hij zeker zelf vertellen op de blogspotHenkSariman

New York Marathon!

Het is nu 08.00 uur en vanmorgen om 05.45 uur hebben we Henk uitgezwaaid, en zoals je ziet: hij is er helemaal klaar voor.

Wij zetten onze oranje pet op, gaan supporteren en wensen Henk heeeeeeeel veel succes!

New York- Win Wint en de dames onder zeil!

Na twee dagen New York zijn de heren nog volledig actief, maar zijn de dames aan het eind van hun kunnen. De verwachting dat Anton als eerste af zou haken, i.v.m. lichamelijke energie, wordt geen werkelijkheid. De voeding supplementen die door Henk en Mirjam (Win Company - www.winltd.com) zijn aangeraden, hebben hun werk uitermate goed gedaan en op het juiste moment wordt er hier in New York gepiekt. Met de dames gaat het ietsje minder, maar dat mag de pret niet drukken. Na een nachtje goed slapen, kunnen ze morgen de hele wereld weer aan. De creditkaart is tot nu toe bijna niet gebruikt en shoppen doen ze ook niet!! Zelfs bij Macy (The biggest Shop in the world - is eralleen maar iets uitgegeven voor de noodzakelijke cafeïne en een bagel bij Starbucks.

Deze twee dagen zijn besteed om Manhattan te ontdekken. Allereerst moet je leren om te kunnen wachten en om in een rij te blijven staan. Dat is allemaal wel te leren, maar als je te lang in een rij moet blijven staan en daardoor te lang moet wachten......., dan wordt het toch even iets anders. Als je bv. de “Efteling attractie” van New York “Empire State Building” wilt beklimmen heb je meer als geduld en broodnodige rust nodig. Er komen 100.000 bezoekers per dag, die moeten allemaal met de lift (3 st. beschikbaar) naar verdieping 80 en daarna met een andere lift (ook 3 stuks beschikbaar) naar verdieping 86 en tussen 11 p.m. en 4 a.m. komen de meeste bezoekers (dus wij ook) dan duurt het wel ruim twee uur voor je een keer boven bent. De kaartjes zijn aan ons verkocht met de geruststelling dat we niet in de rij kwamen te staan voor de kassa. Dat klopte wel, maar er werd niets gezegd over een veiligheid controle en over de zeven !!!! aparte wachtruimtes die je aan het begin niet ziet waar van links naar rechts en van rechts naar links en van voor tot aan achteren toe, een pad van 1 meter breed van links naar rechts was gemaakt en dat je daar helemaal doorheen moest lopen. Er werd ook niet verteld dat alle kamers en alle gemaakte paden vol stonden met bezoekers die met de lift naar boven wilden. Het komt dus neer op ruim twee uur wachten. Die tijd hebben we gevuld met schuifelen van links naar rechts en van rechts naar links, etc, etc, etc en met mensen kijken en proberen de moed er in te houden.

Het uitzicht was trouwens meer dan de moeite en het wachten waard.

Toerist spelen is een gewoonte geworden en de toeristenbus staat drie dagen klaar voor ons. In, uit en weer in of uit stappen waar wij dat willen. Leuk en aardig, maar de echte stad zie je als je er door loopt en de stad ruikt, proeft, voelt, ziet, hoort en beleeft. Alle zintuigen heb je hiervoor nodig. De stad vibreert iedere dag van vroeg tot laat en doet dat zonder viagra. Times Square op Broadway vibreert het meest, vooral ’s avonds en daar kom je ogen tekort om alle indrukken te zien en op te nemen. Maar wat een stad zeg. Hier kun je maanden rond lopen en ook dan weet je nog maar een klein gedeelte van wat er gebeurt en allemaal mogelijk is.

Henk zit goed in z’n vel, heeft het naar z’n zin en ziet niet tegen de marathon van zondag op. Henk toont, ook na 2 dagen slenteren in New York, nog zo fris als een hoentje en is mentaal oké. Maak je dus niet ongerust! Het komt allemaal goed. Morgen (zaterdag) begint de voorbereiding met een trainingsloop op de laatste kilometers van zondag en ’s avonds worden de koolhydraten (pastaparty) naar binnen gewerkt.

(Ned. tijd = + 6 uur).

We maken het mee en zullen het meemaken en beleven. Je leest het hier.

Binnenkort meer in dit theater.

“I don’t wanna fight with you”, zegt ze en loopt weg.

“But I do” is mijn directe reactie aan de dame achter de luguage balie. Er is een koffer te zwaar. Samen 49 kilo maar zo werkt het hier niet meer tegenwoordig. 1 persoon geeft 1 koffer af en die is maximaal 25 kilo. Optellen, ook als je met twee personen reist, is verleden tijd. Klopt toch helemaal niets van en betalen wil ik niet. Dat hoefde per slot van rekening in Amsterdam en New York ook niet. Mijn boosheid verdwijnt in twee tellen als de ladychief (op mijn verzoek) het verhaal aanhoort, mij glimlachend aankijkt en de paspoorten en boarding passen terug geeft en snauwt: “We can’t accept your luguage, or you pay 150 dollar (5 minuten geleden was dat nog 50 dollar) because you’re international flight. Elly wilde al 50 dollar betalen, maar na het horen van dit bedrag gaat ook zij overstag. Samen zitten we op de vloer achter twee geopende koffers en stoppen zware dingen van de ene koffer in de andere koffer. Op de weegschaal zien we dat de grote koffer 50 pond en de kleinere 45 pond weegt. Bij mevrouw Don’t Fight wegen de koffers 46 en 51 maar dit keer geeft ze geen commentaar meer. Het lijken wel Ryan Air toestanden die we een aantal weken geleden met Gall & Gall ook al hebben meegemaakt. Het is beschamend, vernederend en nodigt niet uit om nog eens met deze maatschappijen te vliegen.

Bij de eerste veiligheid check krijgen we een stempel en bij de tweede check, zonder schoenen, riem, vest, rugzak, portemonnee, computer, nog wat kleding, paspoort, boarding pas en het net gekregen veiligheidsstempel, begint de laatste poort gelukkig niet te piepen als ik daar voorzichtig doorloop om mijzelf niet nog verder te moeten uitkleden of om als alternatief eens stevig gefouilleerd te worden door de dame die aan de andere kant op me staat te wachten. Hoera, we mogen vliegen. We zijn goedgekeurd. Het vee mag instappen! Volgende keer neem ik liever de bus of de trein!

Elly 1 (Tom Tom) heeft ons voor de laatste keer van hele goede adviezen voorzien. Zonder ook maar 1 keer verkeerd te rijden dwars door Los Angeles is de camper, met nog wat extra schade van een boom die we tegenkwamen, ingeleverd. Na de controle kost het niets extra's en zijn er 21 mile minder gereden als de afgesproken 2500 mile (3750 km).

Op het JFK vliegveld in New York stappen we, na onderhandeling over de prijs, in een taxi en laten ons 45 mile vervoeren voor 120 dollar. Als de taxi stopt staan Henk en Mirjam ineens bij het raam van de taxi. Mirjam glimlacht op de voor haar bekende vriendelijke wijze en daardoor krijg ik het gevoel van bijna thuiskomen. Met z’n vieren eten (2x big staek en 2x pasta) en drinken we nog wat, maar om ruim 10 uur New York tijd (drie uur ’s nachts in Nederland) is het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Morgen gaat Henk zijn startbewijs voor de NY marathon halen. Hij is er helemaal klaar voor en heeft er zelfs zin in. Gelukkig hoef ik alleen maar te kijken en een oranje pet op te zetten en te zwaaien met een oranje vlaggetje als we Henk zondag a.s. zien hardlopen. Misschien spring ik ook nog wel een keer omhoog.

Manhattan, here we come!!!!!

Lake Havasu. – Yoshua Tree

Onder het genot van de laatste baccardi, een literfles kost hier maar 11 dollar (+/- 8.00 euro) en de maan hoog in de lucht wordt dit de laatste nacht in de camper. Gisteren (zondag) viel het weer een beetje tegen. De dag om met hulp van factor 25 in de zon te bakken is jammerlijk mislukt. De stoel waaide onder je kont vandaan als je wilde gaan staan. Het is een dag geworden van lezen, sms ‘en met Barbara en Mirjam, internetten, e-mail lezen en de laatste info en de berichten op ellant.reismee.nl te plaatsen en te lezen. Maar het lekkerste van de hele dag is een heerlijke hete douche waar je niet voor hoeft te betalen en die net zolang stroomt totdat je zelf de kraan dichtdraait. De heerlijke pan met spaghetti en vers gebakken groente met saus komt niet leeg dus koken we vandaag nog wat spaghetti erbij en er is weer een complete warme maaltijd. Kunnen we Walmarkt ook voorbij rijden.

Meestal vallen de laatste dagen tegen, volgens internet, als de canyons en alle overige Nat. Parken achter je liggen, hoor ik van Elly. Lake Havasu was een verademing en Joshua Tree, vandaag bezocht, viel beslist niet tegen. Het is anders. Mooi en toch indrukwekkend. Arch Rock (0,5 km lopen) is een aanrader

en de Hidden Valley (1,6 km lopen) mag je niet missen. In deze vallei wordt op diverse plaatsen met het handje tegen de bergen opgeklommen, wat natuurlijk om foto’s maken vraagt. Mijn schreeuw om een e-mail adres is niet beantwoord, dus de foto’s mogen geplaatst worden.

De laatste twee weken loop in elke keer te zoeken naar een fotoboek over de canyons. Alles in kleur en niet wat ik zoek. In het visitor centrum van Yoshua Tree kwam ik vandaag een fotoboek tegen van Ansel Adams, volledig zwart wit en meer mijn stijl. Die staat dus daar niet meer op die plank.

Zo, nu alleen nog de camper schoonmaken, inpakken, inleveren, slapen in het hotel en lekker naar New York vliegen. Zullen we eens proberen de credit kaart op zak te houden. Ben bang dat Mirjam en Elly het daar niet mee eens zijn. Een oplossing is om elke dollar die Elly uitgeeft op te tellen en dat getal ook in dollars voor mijzelf uit te geven......